Կորած Հայաստան

Ու նորից ծնվեց առավոտը,
Ու սկսվեց նոր օրը նորից:
Նման չէ երեկվան այս օրը,
Այս օրը ուրիշ է նորից;
Ուրիշ են բոլորը միշտ,
Նման իրար ու տարբեր բոլորից:
Ու կոչում են բոլորիդ մարդ,
Բայց շատերի անունը ինչու՞ է հենց մարդ:
Ես տեսնում եմ ամեն օր բոլորին,
Իսկ բոլորը կտեսնե՞ն ինձ մի օր:
Տեսնում եմ նաև ես շներին՝
Թափառող, կեղտոտ բայց բարի:
Ու տեսնում եմ և ձեզ մարդկանց՝
Գեղեցիկ, կոկիկ բայց տականք:
Այս առավոտ էլ տեսա տականքին:
Տեսա քեզ խաբող այս ազգին:
Այս ազգն իրեն հայ է կոչել,
Դարեր առաջ տականք է ծնել:
Ու սերունդներով եկած այդ տականքը
հիշեցնում է ինձ այս առավոտ նորից,
Որ տականքի անունն էլ է մարդ,
Ու ապրում է նա բոլորիս կյանքում,
Ապրում է այնտեղ ուր ապրում ես և դու.
Ու շնչում է նույն օդը ինչ դու,
Ու ապրում է տանիքի տակ նույն,
Իսկ այդ տանիքը պաշտպանն է քո տան,
Միթե՞ դա դու ես կորած Հայաստան:
Կորել ես դու թշվառների ձեռքում,
Ուզում եմ կոչեմ քեզ իմ տուն.
Ցավոք տան տերներն այլ կերպ են ուզում:
Հենց այդ տերերն են տականքը ազգի՝
Եկած դժոխքից, արնախում սատանի:
Ու խմում են արյունը ազգի,
Իսկ դու հա՛յ, այդպես մի լռի՛:
Չլռե՛ս երբեք, երբեք չլռե՛ս,
Երբ կողքինիդ արյունը տեսնես,
Արյուն, որ թափել է տականքդ ազգի,
Ում ծնեցիր հենց դու
Բայց խնդրում եմ, էլ մի լռի:
Նման եք իրար բլորորդ այսօր.
Բոլորդ լուռ, լուռ ու գլխիկոր,
Բայց կծնվի քո մեջ վաղը
Ահը տականքի ու կանցնի վախը:
Ու կհաղթի ազգս տականքին,
Ու կհաղթի ազգս տականքին:
Ու նորից ծնվեց առավոտը,
Ու սկսվեց նոր օրը նորից:
Նման չէ երեկվան այս օրը,
Այս օրը ուրիշ է նորից:

Անհայտ հեղինակ